توسط : سوپرمسیو گیمز (Supermassive Games) به عنوان سازنده‌ی جدید سری، در بازی Little Nightmares 3 مسیر آشنای نسخه دوم رو ادامه داده، اما اضافه شدن حالت کوآپ باعث شده یه حس تازه وارد تجربه بشه.
تریلر بازی Little Nightmares 3
مقایسه با دو نسخه قبلی
قبل از انتشار بازی Little Nightmares 3 دو قسمت قبلی رو بازی کردیم و سریع یادمون افتاد که نسخه اول چقدر فضای ترسناک‌تری داشت. جَنیتور (The Janitor) با اون دست‌های درازش که انگار از هر جایی می‌تونست سیکس (Six) رو بگیره، کاملا حس کابوس‌های دوران کودکی رو زنده می‌کرد. آشپزها با ماسک‌های گوشتی عجیب‌شون یه جور ترس مبهم ایجاد می‌کردن، چون بازی هیچ‌وقت بهمون نمی‌گفت پشت اون ماسک‌ها چی پنهانه. این ابهام باعث می‌شد خودمون باقی ماجرا رو تصور کنیم.
نسخه دوم همچنان جذاب بود اما حس می‌کردیم تارسیِر استودیوز (Tarsier Studios) از شدت طراحی‌های ترسناک و عجیب کم کرده و ضدقهرمان‌ها هم اون قدرت ماندگاری نسخه اول رو ندارن. حالا با بازی Little Nightmares 3 و حضور سوپرمسیو که استاد ساخت فضاهای ترسناک هم هست انتظار داشتیم بازی بیشتر به ریشه‌های سیاه نسخه اول نزدیک بشه اما نتیجه بیشتر شبیه نسخه دومه؛ تمیزتر، قابل‌پیش‌بینی‌تر و با درجه آزاردهندگی کمتر.
کوآپ؛ تغییر کوچیک اما اثرگذار
بازی Little Nightmares 3 مثل همیشه یه پلتفرمر سینمایی ترسناکه، اما این بار از پایه برای تجربه دونفره طراحی شده؛ چه با یه بازیکن دیگه، چه با کمک هوش مصنوعی. بازی تقریباً هیچ‌جور راهنمای تصویری یا صفحه لودینگ نداره و شما رو مستقیم پرت می‌کنه وسط کابوس. این انتقال بی‌وقفه باعث میشه حس گیر افتادن در یک خواب ناخوشایند خیلی خوب منتقل بشه.
دنیایی که با منطق کابوس ساخته شده
مثل نسخه‌های قبلی، داستان به عمد مبهمه و جهان بازی با منطق رویا کار می‌کنه. دویدن در آپارتمان‌های تاریک، مدرسه‌های متروکه، ساحل‌های مه‌گرفته و کتابخانه‌های خاک‌گرفته دقیقاً همون حس تهدید همیشه در کمین رو تداعی می‌کنه. ترس بازی فقط به خاطر هیولاها یا صداهای ناگهانی نیست؛ این ترس از ندانستن قانون‌های این دنیا نشات می‌گیره. هر بار موجودی جدید می‌بینین، این سوال براتون پیش میاد: «این دیگه چیه و چطور باید ازش فرار کنیم؟» و همین ندانستن، ترس رو واقعی‌تر و انسانی‌تر می‌کنه.
انگار هر هیولایی که در بازی Little Nightmares 3 می‌بینین، دقیقاً همون ترس پنهانی رو هدف می‌گیره که بچه‌ها موقع خواب حس می‌کنن؛ همون لحظه‌ای که فکر می‌کنن «اگه واقعاً یه چیزی توی کمد باشه چی؟» یا «اگه اون لباس‌های تلنبار روی صندلی که توی نور کم مثل آدم به نظر میاد، واقعا داره نگام می‌کنه چی؟» یا «اگه صداهای ترسناک خونه، فقط صدای جیرجیر چوب و حرکت باد نباشه چی؟»
صداگذاری؛ مهم‌تر از تصویر
بازی از نظر صدا و تصویر واقعاً فوق‌العاده‌ست و حتماً باید با هدفون تجربه بشه. طراحی صدا لایه‌لایه‌ست؛ میشه همزمان صدای ناله‌های محو شبیه روح در اتاق‌های تاریک، صدای کشیده شدن اشیا فلزی روی زمین و ترک خوردن چوب زیر پا رو شنید. این بازی با گوش شما بازی می‌کنه و ترس از صداهای وهم‌آلود رو خیلی خوب منتقل می‌کنه.
در نسخه‌های قبلی بازی، موسیقی‌هایی با حالوهوای لالایی‌های ترسناک و وارونه مدام شنیده می‌شدن، اما این‌بار ماجرا فرق می‌کنه. در این نسخه، موسیقی خیلی کمتر استفاده شده. فقط در منوی اصلی یه تیکه کوتاه از اون تم آشنا رو می‌شنویم و بعدش تقریبا همه چی در سکوت می‌گذره؛ مگر وقتی که تعقیب و گریز شروع بشه.
این سکوت تصادفی نیست. بازی عمداً موسیقی رو کنار گذاشته که هر صدایی که می‌شنوین—از یه تق و توق ساده گرفته تا ناله یه موجود ناشناس—به جای این‌که یه صدای پس‌زمینه باشه، شبیه یه هشدار جدی حس بشه.
طراحی فضایی با سه محور حرکتی
مثل دو نسخه قبلی، پلتفرمینگ بازی Little Nightmares 3 فقط روی محور چپ و راست و بالا و پایین نیست. این‌جا حرکت در عمق تصویر هم وجود داره و باعث میشه مسیرها حس واقعی‌تری داشته باشن. خیلی وقت‌ها فرار فقط به سمت چپ یا راست نیست، ممکنه مجبور بشین مستقیماً به سمت دوربین یا داخل تصویر بدوین. این تغییر زاویه دید باعث میشه حس کنید کنترل کامل اوضاع دست‌تون نیست—و این دقیقاً چیزیه که بازی می‌خواد.
مشکل همیشگی درک عمق
با این‌که سیستم حرکت سه‌بعدی سطحی (۲.۵ بعدی) بازی به واقعی‌تر شدن فضا کمک می‌کنه، مشکل تشخیص عمق هنوز بعضی وقت‌ها آزاردهنده‌ست. مثلا وقتی می‌خواین روی یه تخته باریک راه برین یا یه پرش دقیق انجام بدین، زاویه دوربین جوریه که ممکنه لحظه آخر اشتباه هدف بگیرین. نسخه اول در این زمینه خیلی بی‌رحم بود و با یه خطای کوچیک پرتتون می‌کرد پایین، اما Little Nightmares 3 مثل نسخه دوم کمی در این زمینه بخشنده‌تر شده. پس اگه جهت رو درست بگیرین، بازی سعی می‌کنه شما رو همون‌جا نگه داره که ناخودآگاه سقوط نکنین.
یکی از مشکلات قدیمی سری که در بازی Little Nightmares 3 هم دیده میشه، اینه که در سکانس‌های تعقیب و گریز هیچ جایی برای اشتباه وجود نداره. وقتی یه هیولا با سرعت داره سمت‌تون میاد – که این اتفاق زیاد می‌افته – باید بدون مکث از چند اتاق رد بشین، پرش‌ها رو دقیق انجام بدین و اگه معمایی در مسیر هست، فوری حلش کنین. حتی یه ثانیه مکث یعنی مرگ و ریسِت.
کوآپ جذاب؛ اما حساس‌تر از همیشه
حالا که بازی ساختار دونفره (Co-op) داره، این عدم بخشش حتی بیشتر به چشم میاد. چون شخصیت‌های Low و Alone هر کدوم قابلیت مخصوص خودشون رو دارن و شما مجبورین وسط فرار، همزمان با همکاری دقیق از این توانایی‌ها استفاده کنین. یعنی اگه شریک‌تون حتی یه لحظه دیر واکنش نشون بده، همه چی می‌ره از اول.
تقسیم نقش‌های تیروکمان و آچار این شکلیه:
- Low یه تیروکمان داره و می‌تونه دکمه‌هایی رو که دسترسی مستقیم ندارن بزنه، طناب‌ها رو پاره کنه یا بعضی نقاط ضعف دشمن رو هدف بگیره.
- Alone یه آچار سنگین داره که می‌تونه باهاش مکانیزم‌ها رو بچرخونه، بعضی دیوارها رو بشکونه یا موجودات رو موقتاً متوقف کنه.
ترکیب وحشت و معما
بازی Little Nightmares 3 کاملا یه بازی در ژانر ترس و بقای کلاسیک با مبارزه مستقیم به حساب نمیاد. یعنی جنگیدن فقط زمانی اتفاق می‌افته که در واقع جواب به یه معمای محیطی باشه.
مثلاً در یه صحنه در یه کارناوال تاریک، یه سری عروسک وحشتناک دنبالتون می‌افتن. کاراکتر Low باید سریع سر اونما رو با تیر بزنه و Alone باید همون سرها رو خرد کنه، در حالی که بدن‌های بدون سر هنوز دارن تعقیب می‌کنن. این لحظه‌ها دقیقاً حس وحشت همراه با استرس حل معما رو زنده می‌کنه.
جالبه بدونین وقتی تنها بازی می‌کنین، هوش مصنوعی بر خلاف تصور، کاملاً باهوشه و واکنش سریعی داره. گاهی حتی قبل از این‌که شما دکمه پنهان رو ببینین، Low یا Alone خودش اقدام می‌کنه. برای همین خیلی وقتا بازی تنهایی روان‌تر از کوآپ واقعی میشه چون هوش مصنوعی امکان نداره خراب‌کاری کنه ولی یه بازیکن واقعی چرا!
ترس دو نفره همیشه تاثیرگذارتره
با این‌که حالت کوآپ گاهی می‌تونه اعصاب‌خردکن بشه، اما در مجموع بازی Little Nightmares 3 با داشتن این قابلیت جذاب‌تر شده. در نسخه دوم هم هوش مصنوعی در بعضی معماها کمک می‌کرد و همون‌جا مشخص بود که کوآپ واقعی می‌تونه یه قدم منطقی برای سری باشه؛ و حالا نسخه سوم دقیقاً همین مسیر رو به درستی پیش گرفته.
برخلاف تصور بعضیا، حضور یه دوست کنار شما ترس بازی رو کم نمی‌کنه. برعکس چون باید به هم اعتماد کنین و هر کس نقش خودش رو درست انجام بده، استرس لحظات دو برابر میشه. مثل اینه که با هم به یه خونه تسخیر شده وارد بشین و هر آن یکی‌تون اشتباه کنه و همه چی خراب بشه.
ساختار آشنا – نه بهتر، نه بدتر
بخش زیادی از دلیل موفقیت کوآپ اینه که هسته گیم‌پلی این سری دست‌نخورده باقی مونده. همون حس راه رفتن در فضاهای سه‌بعدی محدود، همون شکل حل معماها، همون دویدن‌های ناگهانی برای فرار. فقط پازل‌ها کمی تغییر کردن که حالت دو نفره منطقی باشه.
این یعنی اگه قبلاً دو نسخه قبل رو بازی کرده باشین، چیزی غافلگیرتون نمی‌کنه و بازی حس همون تجربه قبلی با حالوهوای جدید می‌ده و همین باعث میشه نسخه سوم هنوز زیر سایه نسخه اول باقی بمونه.
مشکل اصلی اینجاست که بازی Little Nightmares 3 هیولایی مثل جَنیتور یا دشمن‌هایی به‌یادماندنی نسخه اول رو ارائه نمی‌ده. مثل نسخه دوم، هیولاها جالب هستن اما نمادین و کابوس‌وار نیستن؛ و اینجاست که نسخه سوم دقیقاً کنار نسخه دوم می‌ایسته، نه بالاتر.
در بازی Little Nightmares 3 سرعت حرکت در جهان بازی نسبت به نسخه‌های قبل بیشتر شده. اون مکث‌های طولانی وسط معماهای چندبخشی کمتر شدن و بازی بیشتر شما رو وادار می‌کنه که بدون توقف در محیط پیش برین و مدام درگیر بمونین. این تغییر ظریف اما خوشاینده و باعث میشه ریتم بازی سیال‌تر باشه.
مشکل اینجاست که بازی، مثل Little Nightmares 2، دوباره به سمت دشمن‌هایی مثل عروسک‌های چوبی و مانکن‌های پلاستیکی رفته و از اون کابوس‌های چسبناک و گوشتی نسخه اول خبری نیست. این حس به بازیکن دست می‌ده که تیم سازنده عمداً از ایجاد صحنه‌های ناراحت‌کننده و به‌یادماندنی فاصله گرفته و انگار یه لایه محافظ روی ترس کشیده شده باشه.
این یعنی بازی هنوز پر از صداها و صحنه‌های کابوس‌زاست و قطعاً شما رو می‌ترسونه اما اگه دنبال شدیدترین تجربه ترس در سری هستین، این نسخه نباید اولین انتخاب‌تون باشه.
یه دنباله خوب، نه یک جهش بزرگ
بازی Little Nightmares 3 با وجود تغییر استودیو، به هویت اصلی سری وفادار مونده. سوپرمسیو گیمز مشعل تاریک استودیوی تارسیِر رو گرفته و مسیر رو ادامه داده اما گاهی بیش از حد به نسخه‌های قبلی احترام می‌ذاره و کمتر تلاش می‌کنه مرز جدیدی رو رد کنه — چه در خلق معما، چه در طراحی هیولاها.
در نهایت، Little Nightmares 3 یه دنباله قابل احترامه. تجربه‌ش ارزش داره، مخصوصاً با قابلیت کوآپ. اما اگه قرار باشه دوباره به این دنیای کابوس‌زده برگردیم، نسخه بعد باید دوباره پر از کابوس‌های واقعی بشه — چیزی که نسخه اول به زیبایی در خودش داشت.
